Voigtlander Heliar
Classic 75/1.8

Jakość wykonania Voigtlander'a 75/1.8 robi bardzo dobre wrażenie. Tubus, mocowanie, oraz pierścień do mocowania filtrów wykonane są z metalu, wszystkie elementy są ze sobą dobrze spasowane. Pomimo niewielkich rozmiarów obiektywu można odnieść wrażenie, że waży on więcej niż powinien, w związku z tym podejrzewam, że w środku raczej nie znajdziemy plastikowych elementów. Wszechobecna precyzja pozwoli poczuć dodatkową radość z fotografowania. Pierścień regulacji przysłony porusza się aksamitnie z delikatnymi klikami na konkretnych wartościach (zaznaczonych co pół działki). Ustawianie ostrości odbywa się pewnie i precyzyjnie, aczkolwiek kąt obrotu pierścienia mógłby być nieco większy (jest około 150 stopni). Przysłona posiada aż dziesięć listków, co gwarantuje, że po przymknięciu rozmycia obrazu będą miękkie i nie będą posiadały rzucających się w oczy kanciastych kształtów.

Właściwości optyczne Voigtlander'a 75/1.8 nie pozostawiają wiele do życzenia. Obiektyw daje ostry (w centrum kadru) obraz już od w pełni otwartej przysłony. Po przymknięciu do 2.8 robi się bardzo ostro w centrum, a na brzegach znika miękkość, zwiększa się kontrast w całym kadrze, obraz robi się bardzo klarowny. Plastyka Voigtlander'a jest miła dla oka, delikatna (ale nie mdła), przez co obiektyw świetnie sprawdzi się w fotografii portretowej.

W przypadku bezlusterkowców wybór jest dość duży. Z obiektywów o ogniskowej ~85mm chyba najsensowniejszy wydaje się Canon FDn 85/1.8. Daje on bardzo ostry obraz, posiada ośmiolistkową przysłonę (wiele obiektywów konkurencji posiada zaledwie 6 listków w przysłonie) a przy tym jest około 2-3 razy tańszy niż Voigtlander. Niestety jeśli chodzi o jakość wykonania pozostaje daleko w tyle, choć i tak jak na dzisiejsze standardy ciężko mu coś zarzucić.