Minolta AF 135/2.8

Chyba wszystkie obiektywy z AF Minolty, jakich zdarzyło mi się używać zrobiły na mnie pozytywne wrażenie. Wydawały się bardzo solidne, co niestety jest obecnie niezbyt częste i co jest w sumie o tyle ciekawe, że Minolta jako jedna z pierwszych zaczęła stosować w sprzęcie foto tanie tworzywa wątpliwej jakości, zastępując nimi droższe, metalowe elementy. Na szczęscie robiła to na tyle "nieśmiało", że nie obniżało to w znaczący sposób jakości produkowanego przez nią sprzętu. W przeciwieństwie do konkurencji, która zachęcona tym pomysłem poszła o krok (lub nawet kilka kroków) dalej w cięciu kosztów i obniżaniu jakości (trwałości) swoich produktów.

Wracając jednak do Minolty, najsłabszym jej punktem jest obecnie mała dostępność obiektywów oraz problem z ewentualnym serwisem, czyli problemy charakterystyczne dla "wymarłych" systemów. Cena nie odbiega od tej jaką w jakiej pojawiają się obiektywy konkurencji o podobnych parametrach, co jest pozytywne, bo np. w przypadku Minolty 35mm/2.0 była ona około dwukrotnie wyższa w stosunku do obiektywów o takich samych parametrach z logo Canon, czy Nikon.

Niewątpliwą zaletą Minolty jest ładny plastyczny i ostry (już od otwartej przysłony) obraz, oraz kompaktowe rozmiary (jak na swoją ogniskową). Siedmiolistkowa przysłona pozostawia pewien niedosyt (bardziej widoczne "kanty" na rozmytych elementach niż w przypadku większej ilości listków przysłony). Obiektyw bardzo fajnie komponuje się wizualnie z analogami serii si (Minolta 600si, Minolta700si, Minolta 800si). Z analogami również bardzo szybko i pewnie łapie ostrość. Podpięcie do lustrzanki cyfrowej Sony (A200, A300), trochę tej pewności ujmowało (relatywnie długie dostrajanie ostrości), celności z resztą też. Być może w wyższych modelach AF działa lepiej.

Z pewnością nie lada gratka dla wszystkich miłośników systemu Minolty, oraz posiadaczy lustrzanek cyfrowych Sony.